Οι περικοπές βλάπτουν σοβαρά την παιδεία!

του Παναγιώτη Σωτήρη

Η Ανώτατη Εκπαίδευση βρίσκεται πλέον στον αστερισμό του Μνημονίου και μία από τις συνέπειες είναι και οι ολοένα και μεγαλύτερες περικοπές σε προσωπικό. Οι πιστώσεις διδασκόντων 407/80 περικόπτονται κατά 15-20%, ενώ οι διορισμοί εκατοντάδων μελών ΔΕΠ είναι στον αέρα και μπορεί να πάρουν έως 3 χρόνια για να γίνουν. Αφού γίνουν διορισμοί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, «για να ανοίξουν και όχι απαραίτητα για να λειτουργήσουν καλά τα σχολεία», μπορεί να γίνουν διορισμοί στην ανώτατη εκπαίδευση, εάν το επιτρέψει ο περιορισμός «5 αποχωρούν – 1 ένας έρχεται». Όλες οι προκηρύξεις νέων θέσεων παγώνουν έως ότου ολοκληρωθούν οι διορισμοί. Στα ΤΕΙ, όπου οι έκτακτοι εκπαιδευτικοί είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες, θα γίνει πρόωρη εκταμίευση τμήματος του προϋπολογισμού του 2011 για να καλυφθούν τα δεδουλευμένα του 2010, αλλά μετά δεν υπάρχει καμία περίπτωση έκτακτης ή επιπλέον χρηματοδότησης. Πριν το τέλος του εαρινού εξαμήνου κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πιστώσεις για τους επιστημονικούς και εργαστηριακούς συνεργάτες και άρα αυτοί να απολυθούν, αφήνοντας τα Ιδρύματα χωρίς το 80% των διδασκόντων.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και Πειραιά είναι σε εξέλιξη κινητοποιήσεις των εκτάκτων εκπαιδευτικών, με επίσχεση εργασίας και κατάληψη των ιδρυμάτων, ενώ σε κινητοποιήσεις προχωρούν και οι συμβασιούχοι διδάσκοντες με βάση το ΠΔ 407/80 και τα μέλη ΔΕΠ σε αναμονή τοποθέτησης (οι «αδιόριστοι» των πανεπιστημίων). Την ίδια στιγμή στις 22-23 Φλεβάρη το Πανεπιστήμιο Αιγαίου κλείνει προειδοποιητικά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις περικοπές πιστώσεων.

Ωστόσο, η απάντηση του ειδικού γραμματέα Ανώτατης Εκπαίδευσης Βασίλη Παπάζογλου, στα αιτήματα των εκτάκτων εκπαιδευτικών των ΤΕΙ, των διδασκόντων με βάση το ΠΔ 407/80 και των μελών ΔΕΠ σε αναμονή διορισμού ήταν ότι τα «Τα Πανεπιστήμια έχουν ακόμη πολύ λίπος να κάψουν»! Με τη σειρά του ο υφυπουργός Παιδείας Ιωάννης Πανάρετος δήλωσε ότι τα Πανεπιστήμια δεν σέβονται «τη φορολογία, τον κόπο, το αίμα και τον ιδρώτα» των πολιτών, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Ζιώγα για τις περικοπές πιστώσεων 407 και την καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων στους έκτακτους εκπαιδευτικούς των ΤΕΙ. Και συμπλήρωσε ότι οι συμβασιούχοι διδάσκοντες παρέχουν απλώς «συμπληρωματικό έργο», παρότι στα περισσότερα ΤΕΙ καλύπτουν έως και το… 80% των διδακτικών ωρών!

Ήδη αρκετά τμήματα περιορίζουν τον αριθμό των προσφερόμενων μαθημάτων, με αποτέλεσμα να γίνεται δύσκολη ακόμη και η λήψη πτυχίου. Νέα γνωστικά αντικείμενα δεν θα καλύπτονται. Τα εργαστήρια θα μοιάζουν με παραδόσεις, αφού οι φοιτητές απλώς θα παρακολουθούν. Ο «πανεπιστημιακός Καλλικράτης» και οι συγχωνεύσεις τμημάτων, που θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Το Μνημόνιο βλάπτει, επομένως, σοβαρά την Παιδεία και καθώς δεν υπάρχει «λίπος» στην ανώτατη εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ «τρώνε από τις σάρκες τους», ξεκινώντας από τους αδύναμους κρίκους, που είναι οι συμβασιούχοι διδάσκοντες.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι το Υπουργείο Παιδείας απλώς μεθοδεύει μια αυτοκαταστροφική διαδικασία απαξίωσης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης; Όχι, το Υπουργείο Παιδείας, ακολουθώντας εδώ στρατηγικές επιλογές της ΕΕ αλλά και οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, χρησιμοποιεί τη συρρίκνωση του παρεχόμενου έργου, ως μοχλό για την εμπέδωση μιας επιχειρηματικής λογική για την ανώτατη εκπαίδευση. Ουσιαστικά, τα Πανεπιστήμια καλούνται να συμμορφωθούν από τώρα με το υπό διαμόρφωση θεσμικό πλαίσιο, να συμπεριφερθούν ως εν δυνάμει μάνατζερ και να αναζητήσουν άλλους τρόπους να καλύψουν τις ανάγκες τους σε χρηματοδοτήσεις και προσωπικό. Είναι σαφές ότι ανοίγει ο δρόμος για την εισαγωγή όλων των μορφών ανταποδοτικότητας μέσα στα ΑΕΙ και την επιβολή διδάκτρων.

Απέναντι στην απαξίωση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, η ελπίδα έρχεται από τις κινητοποιήσεις που ήδη ξεκίνησαν. Ο συντονισμός των συμβασιούχων διδασκόντων σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ και των μελών ΔΕΠ υπό αναμονή τοποθέτησης, που αποτυπώθηκε στη πανελλαδική συνάντηση που έγινε στις 12 Φλεβάρη, μαζί με τη σαφή κατεύθυνση συμμετοχής σε ένα πανεκπαιδευτικό ξεσηκωμό ενάντια στην επιχειρηματική ανώτατη εκπαίδευση, δείχνουν ότι η οργή και η αγανάκτηση αρχίζουν και παίρνουν συλλογικές μορφές.